ვანის ქვაბები (ვაჰანის ქვაბები)

ვანის ქვაბები (ვაჰანის ქვაბები)

ვანის ქვაბები (ვაჰანის ქვაბები)

ვანის ქვაბები (ვაჰანის ქვაბები) სამცხე-ჯავახეთის მხარეში, ასპინძის მუნიციპალიტეტში მდებარეობს. იგი კლდეში ნაკვეთ სამონასტრო კომპლექსს წარმოადგენს. ყველაზე ადრეული წერილობითი ცნობა ვანის ქვაბების შესახებ კომპლექსის მთავარი ტაძრის XII საუკუნის წარწერამ შემოგვინახა, რომლის მიხედვითაც თამარის მეფობის ხანაში ვანი გურგენისძეთა საგვარეულო მონასტერია: „ესე არს სამკ(ჳ)დრ(ე)ბ(ე)ლი ჩ(უე)ნ გ(უ)რგ(ე)ნ(ა)თი მე იჩქითმ(ა)ნ აღვ(ა)შ(ე)ნე შ(ეგვინდვ)ნ(ე)ს ღ(მერთმა)ნ“. ძეგლის შესახებ უფრო ადრეული ცნობა არ მოიპოვება, თუმცა სტილისტურ ნიშნებზე დაყრდნობით, მონასტრის უძველესი ქვაბთა ჯგუფი არაუგვიანეს VIII საუკუნით თარიღდება. ნ. ბახტაძეს გამოთქმული აქვს მოსაზრება, რომ კომპლექსი წინარექრისტიანულ ფენებსაც შეიცავს და მასში ჩართულია მოგვიანებით გადაკეთებული წარმართული ქვაბოვანი ტაძარი. IX–XI საუკუნეებში კომპლექსი გაფართოებულა, ამ პერიოდში გამოიკვეთა ქვაბ-სენაკების ახალი ჯგუფები და წმ. გიორგის ეკლესია ანსამბლის ცენტრში. 1089 წლის ძლიერმა მიწისძვრამ ვანის ქვაბები მნიშვნელოვნად დააზიანა. XII საუკუნეში, 1191 წლამდე, ვანის ქვაბები გურგენისძეთა ფეოდალური სახლის საკუთრებაა. 1186-1191 წლებში იჩქით გურგენისძემ მონასტერი განაახლა და მნიშვნელოვანი აღდგენითი სამუშაოები ჩაატარა. 1191-1204 წლებში ვანი სამეფო მონასტერია. 1204 წელს მწიგნობართუხუცესმა ანტონ ჭყონდიდელმა კომპლექსის ზღუდე აღადგინა, რის შესახებაც შემორჩენილი წარწერითაა ცნობილი: „ქ(რისტ)ე, [ად(იდ)ე ორ]თავე შ(ინ)ა ს(უ)[ფ(ე)ვ(ა)თა მ](ე)ფეთა [მ(ე)ფე დ]ა დ(ე)დ(ო)[ფ](ა)ლი თ(ა)მ(ა)რ. წე[ლსა] მ(ე)ფ(ო)ბისა მ(ა)თსა კ ანტ(ო)ნ [ჭ](ყონდიდელი)სა მ(იე)რ აღ(ე)შენა ზღ(უ)დე ესე. შ(ეიწ)[ყ(ა)ლ(ე)ნ ღ(მერთმა)ნ], ა(მე)ნ“. 1204-1283 წლებში მონასტერი თმოგველთა საგვარეულოს ხელშია. მათი აგებულია წმ. გიორგის ტაძრის კარიბჭე, სამრეკლო და დარბაზული ეკლესია. 1204-1234 წლებში ერისთავთერისთავ მხარგრძელს მონასტრისთვის ახალი ტიპიკონი შეუდგენია – „ვაჰანის ქვაბთა განგება“. წესდებას აქვს სხვადასხვა პერიოდის მინაწერები, რომლებიც მნიშვნელოვან ცნობებს შეიცავენ. მინაწერებში, XIV საუკუნის II ნახევრიდან მონასტრის მფლობელებად იხსენიებიან ღარიბასძენი და რჩეულაშვილები. ვანის ქვაბები (ვაჰანის ქვაბები) 1283 წელს კიდევ ერთხელ დაანგრია მიწისძვრამ. XIV-XVI საუკუნეებში მონასტერში ცხოვრება კვლავ აღდგა, ამ პერიოდისაა მცირე გუმბათოვანი ტაძრის მრავალი წარწერა. ვანის ქვაბები XIV საუკუნემდე მამათა მონასტერი ყოფილა, XIV საუკუნის მიწურულიდან კი, როგორც ჩანს, აქ დედათა მოღვაწეობისთვისაც უნდა ყოფილიყო განყოფილება. 1551 წლიდან, შაჰ-თამაზის ლაშქრობის შემდეგ, მონასტერი საბოლოოდ დაიცალა და გაუკაცრიელდა. 

 

ძეგლის აღწერა

ვანის ქვაბები (ვაჰანის ქვაბები) კლდეში ნაკვეთი კომპლექსია, რომელიც 16 იარუსადაა განლაგებული და 200-მდე ქვაბს მოიცავს. ძეგლი განსაკუთრებულ ყურადღებას იქცევს XV-XVI საუკუნეების მრავალი წარწერით, რომელთა შორის გვხვდება ხალხური პოეზიის ნიმუშები და XV-XVI საუკუნეთა მიჯნაზე შესრულებული ვეფხისტყაოსნის ორი სტროფი, რომელიც პოემის დღეისათვის შემორჩენილ უადრეს ხელნაწერ ნიმუშად მიიჩნევა. კომპლექსის ერთ-ერთ კლდეში ნაკვეთ ეკლესიაში შემორჩენილია XIII საუკუნის მოხატულობის ფრაგმენტები. ვანის ქვაბების ანსამბლი ამჟამად მოიცავს გუმბათოვან და დარბაზულ ეკლესიებს, საცხოვრებელი და სამეურნეო დანიშნულების ქვაბს, საძვალეებს, გვირაბებს, წყალსადენს, წყალსაცავის ნაშთს და ქვითკირის ზღუდეს. ზღუდის მისადგომებს ტერასაზე მდგარი ოვალური კოშკი იცავდა. ქვითკირის ზღუდით გამაგრებული, ტერასულად განლაგებული სენაკები მონასტრის წინ შიდა ეზოს ქმნის. ვანის ქვაბების კომპლექსში არქეოლოგიური გათხრების შედეგად გამოვლინდა რვაქვევრიანი მარანი, მოჭიქული კერამიკული ჭურჭლის დასამზადებელი სახელოსნო, სამეურნეო ნაგებობა კლდეში ნაკვეთი საწნახლით და წყალსადენი ტერასით, ქვითკირის სახლები და სხვა. კომპლექსის ცენტრში საკმაოდ დიდი ზომის გუმბათოვანი ტაძარი მდებარეობს, რომელსაც ქვითკირის კარიბჭე და ორსართულიანი ეკვდერი ეკვრის. კარიბჭის ქვეშ საძვალეა. ანსამბლის ზედა ნაწილში ქვითკირის მცირე გუმბათოვანი ტაძარია. ცენტრალური ტაძრის  ჩრდილოეთით, კომპლექსის ქვედა მონაკვეთში, ნახევრადქვაბოვანი დარბაზული ეკლესია გვხვდება. კლდეში ნაკვეთი, მოხატული ეკლესია, ქვედა ნაწილში მდებარეობს. ანსამბლის მარცხენა ფრთის ტერასებზე სამ სართულად ქვაბსამარხი და ქვის სახლებია განლაგებული. სამონაზვნო სენაკებს შორის გვხვდება უფრო გვიანდელი საცხოვრებელი,  სამეურნეო და დამხმარე სათავსები. 

ცენტრალური წმ. გიორგის სახელობის ტაძარი კლდეში ნაკვეთ გუმბათიან ნაგებობას წარმოადგენს. იგი ძალიან დაზიანებულია, ეკლესიის მნიშვნელოვანი ნაწილი ჩამოქცეულია. დარბაზი აღმოსავლეთით ნახევარწრიული აფსიდით სრულდება. კლდეში გამოკვეთილი გუმბათი უსარკმლოა. გუმბათქვეშა კვადრატიდან წრეზე გადასვლა აფრებით ხორციელდება. კედლის სამხრეთ-აღმოსავლეთ კუთხე ქვითაა მოპირკეთებული და პროფილირებული კაპიტელით სრულდება, რაც კედელთან შერწყმული სვეტის ეფექტს ქმნის. ტაძარში შემორჩენილია ტრაპეზის ქვა და კანკელის ქვის საფუძველი. ეკლესიის თლილი ქვით ნაგები დასავლეთ კედელი მცირე სიმაღლეზეა შემორჩენილი. სამხრეთ-აღმოსავლეთით ტაძარს ორიარუსიანი ეკვდერი ეკვრის, პირველ იარუსზე საკურთხეველია მოწყობილი. ეკლესიას დასავლეთიდან ჩუქურთმებით შემკული სამრეკლო – კარიბჭე ჰქონდა მიშენებული. ტაძრის შესასვლელში გამოვლინდა ბალავრის ქვა ასომთავრული წარწერით: „იესო ქრისტე ადიდე ორთავე შინა სუფევათა მეფეთა მეფე და დედოფალი თამარ, რომლისა ზე მე იჩქითმან გურგენისძემან აღვაშენე კედელი ესე და დავასვენენ ხატნი მაცხოვრისაი, ღვთისმშობლისაი, ნათლისმცემლისაი და ჯუარი წმიდისა სვიმეონისი, ვინცა ილოცვიდეთ მეცა მომიხსენეთ“. წარწერიდან ვიგებთ, რომ ტაძარი თამარის მეფობის ხანაში იჩქით გურგენისძეს აღუდგენია. ამავე ტაძარშია აღმოჩენილი იჩქით გურგენისძის მეორე წარწერაც, რომლის მიხედვითაც ირკვევა, რომ ამ დროისთვის ვანის ქვაბები გურგენისძეთა საგვარეულო მონასტერი ყოფილა. 

გუმბათოვანი მცირე ეკლესია კომპლექსის ზედა ნაწილში მდებარეობს. ტაძრის გეგმაში მცირედითაა გამოვლენილი ჯვრულობა. საკურთხევლის აფსიდია კვერცხისებრი მოხაზულობის კონქითაა გადახურული. აფსიდი და დარბაზი დაახლოებით ერთი ზომისაა, ამიტომაც გუმბათი ნაგებობის დასავლეთ ნახევარზეა განლაგებული, რაც სახასიათო არ არის ქართული სატაძრო ხუროთმოძღვრებისთვის. ტაძარი ნაგებია ქვითა და აგურით კირის დუღაბზე. ინტერიერიცა და ექსტერიერიც შელესილია. სამხრეთითსა და ჩრდილოეთის კედლებში თითო თაღოვანი კარია გაჭრილი. დასავლეთით სწორკუთხა შესასვლელია, მის თავზე კი ასევე სწორკუთხა სარკმელია გაჭრილი. გუმბათი წრიულია და ექვსსარკმლიანი. ინტერიერში მელნით შესრულებული მრავალი ნახატი და წარწერა გვხვდება, რომელთა შორის პოეზიის ნიმუშებიც არის. 

მოხატული ეკლესია კლდეშია გამოკვეთილი. დღეისათვის ტაძრის მხოლოდ აღმოსავლეთ ნაწილია შემორჩენილი. ეკლესია დარბაზულია. ინტერიერი შელესილი და ნაწილობრივ მოხატული ყოფილა. საკურთხევლის აფსიდში, ტრაპეზის ზევით ბარძიმისა და ანგელოზთა გამოსახულებებია ფრაგმენტულად შემონახული. ეკლესიაში ყოფილა ასევე წმ. მესვეტეების – სვიმეონ უფროსისა და სვიმეონ უმცროსის გამოსახულებები. წმ. სვიმეონ უმცროსის ფრესკას ახლავს წარწერა: „წმიდაჲ სჳმიონ“. ეკლესიის მოხატულობა XIII საუკუნით თარიღდება.

ნახევრადქვაბოვანი დარბაზული ეკლესია სანახევროდ კლდეშია გამოკვეთილი და სივრცეში მხოლოდ დასავლეთისა და სამხრეთის ფასადებით გამოდის. დარბაზი აღმოსავლეთით ნახევარწრიული მოხაზულობის საკურთხეველის აფსიდით სრულდება. საკურთხეველი კანკელით ყოფილა გამოყოფილი. დარბაზი შებრტყელებული კამარითაა გადახურული. ინტერიერი ერთი ვიწრო და მაღალი სარკმლით ნათდება. ეკლესია ნაგებია სუფთად თლილი დიდი ზომის კვადრებით. ფასადები სრულიად სადაა და თაროსებრი ლავგარდანი ასრულებს. ტაძარი მცირე ზომისაა, თუმცა დიდი ზომის საპერანგე ქვები, დამჯდარი პროპორციები და მასიური ლავგარდანი მონუმენტურობის შთაბეჭდილებას ქმნის და კომპლექსის მთლიანობაში მკაფიო აქცენტს აკეთებს.

 

 

ავტორი: თამთა დოლიძე. 

 

გამოყენებული ლიტერატურა:

 

რესურსები ინტერნეტში:

 

ხერთვისის ციხე

ხერთვისის ციხე

ხერთვისის ციხე

ხერთვისის ციხე სამცხე-ჯავახეთის მხარეში, ასპინძის მუნიციპალიტეტის სოფელ ხერთვისში მდებარეობს (კოორდინატები: Lat: 41.479636°; Lon: 43.286857°). ის არტაანის და ჯავახეთის მტკვრის შესართავთან დგას და სამხრეთიდან მომავალ მთავარ გზას Read more

ზედა ვარძიის კომპლექსი

ზედა ვარძიის კომპლექსი

ზედა ვარძიის კომპლექსი

ზედა ვარძიის კომპლექსი (ზედა ვარძიის ღვთისმშობლის ეკლესია) სამცხე-ჯავახეთში, ასპინძის მუნიციპალიტეტში, ვარძიის კომპლექსის ჩრდილო-დასავლეთით დაახლოებით 3 კმ-ზე მდებარეობს, მთის ფერდობზე, ხელოვნურად შექმნილ ბაქანზე. ძეგლი თარიღდება X-XI საუკუნეებით. ეკლესიის სამხრეთ შესასვლელის თავზე ამოკვეთილია საქტიტორო წარწერა: “წ. დედაო ღვთისაო, მეოხ ეყავ ერისთავთ ერისთავსა ლიპარიტს და შვილთა მისთა დღესა მას საშინელსა, რომელმან გულსმოდგინებით აღგიშენა წმიდაი ესე ეკლესიაი ამინ”. წარწერაში მოხსენიებული ტაძრის მაშენებელი ლიპარიტის ვინაობის შესახებ სხვადასხვა მოსაზრებებია გამოთქმული, შესაძლებელია ის იყოს ლიპარიტ რატის ძე, ლიპარიტ ლიპარიტის ძე, ან ვინმე უცნობი ლიპარიტი, ვისაც წყაროებით არ ვიცნობთ. ეკლესიის ბალავრის ქვაზე, ამოჭრილი წარწერის მარცხნივ, კიდევ ერთი წარწერა ყოფილა, მხოლოდ საღებავით შესრულებული და არა ნაკვეთი. XX საუკუნის 40-იან წლებში ის ძნელად, მაგრამ მაინც გაირჩეოდა. ეს წარწერა უფრო გვიანდელია და ტაძრის დასრულების შემდეგ განხორციელებულ რაიმე დამატებით სამშენებლო სამუშაოებს ეხება. წარწერა შემდეგნაირადაა აღდგენილი: „ქ. სახელითა ღმრთისაითა და შეწევნითა წმიდისა ღმრთისმშობლისაითა და ბრძანებითა უძლეველისა მეფისათა ბაგრატის გალატოზობითა მე კვირიკე ვახტანგის ძემან ბჭისათა მა-აიაძთლეთა მთისა ჰავსა ნახირისაგან ამოუგდე პური მარიობისაი ციხის ძირელთა მოალაგეთა უკუნისამდე შვილის შვილთა მათთა ვირემდის დგეს ეკლესია ესე მ………..ვ და კოდილი“. ტექსტში მოხსენიებული ბაგრატ მეფე ბაგრატ IV უნდა იყოს. 1828 წელს სოფელ ზედა ვარძიაში გენერალმა პასკევიჩმა ქურთები ჩაასახლა, რომლებიც ეკლესიას საქონლის სადგომად და მათი საკვების სათავსად იყენებდნენ. ტაძარი ძალიან დაზიანებული სახით იყო მოღწეული და 1975-1978 წლებში ჩაუტარდა პირველი რესტავრაცია. ზემო ვარძიის კომპლექსი მოიცავს ღვთისმშობლის ორნავიან ეკლესიას, კლდეში ნაკვეთ ორსართულიან გამოქვაბულსა და ნამოსახლარს. ღვთისმშობლის ეკლესია ორნავიანი ბაზილიკის ტიპის ერთ-ერთი უადრესი ნიმუშია საქართველოში. ძეგლი ატარებს თავისი ეპოქისთვის სახასიათო სტილისტურ ნიშნებს, თუმცა ამავე დროს ინდივიდუალური თავისებურებითაც ხასიათდება, როგორიცაა ორივე ნავისა და გალერეის ერთიან ორფერდა გადახურვაში მოქცევა. ამის გამო გარედან ის საკმაოდ მასიური პროპორციების დარბაზულ ეკლესიას ჰგავს. შიდა სივრცე მზუბუქი და აზიდულია. მორთულობა, ჩუქურთმები ინტერიერშიც და ფასადებზეც მაღალი ოსტატობითაა შესრულებული და მხატვრულ მთლიანობას ქმნის. ზედა ვარძიაში ჯერ არ არის გამოყენებული საფასადო დეკორატიული თაღების სისტემა, თუმცა მდიდრულად მორთვის ტენდენცია უკვე ჩნდება. 

 

ძეგლის აღწერა

ზედა ვარძიის კომპლექსის ღვთისმშობლის ეკლესია საგანგებო სუბსტრუქციაზე დგას და ორნავიან ბაზილიკას წარმოადგენს, რომელსაც სამხრეთიდან თაღებით გახსნილი სტოა ეკვრის, დასავლეთიდან კი – უფრო გვიანდელი მინაშენი. შესასვლელი ერთია – სამხრეთიდან. თავიდან კიდევ ერთი შესასვლელი დასავლეთიდანაც არსებობდა, თუმცა დასავლეთ სათავსის მიშენების შემდეგ ეს კარი ეკლესიიდან სათავსში გადის. ნავები და სტოა ერთიან ორფერდა გადახურვაშია მოქცეული, რის გამოც ნაგებობა გარედან დარბაზულ ეკლესიას ჰგავს და მისი სამნაწილიანობა (ორი ნავი და სტოა) ექსტერიერში არ ვლინდება. მთავარი ნავი, ჩრდილოეთის ნავთან შედარებით, უფრო მაღალი და ბევრად ფართოა, ჩრდილოეთის ნავი ძალიან ვიწროა. ნავები ერთმანეთისგან T-ს ფორმის ბურჯებზე გადაყვანილი ორი თაღითაა გამოყოფილი. მთავარი ნავი აღმოსავლეთით ნახევარწრიული აფსიდით სრულდება, ჩრდილოეთ ნავის აღმოსავლეთ ნაწილში კი უაფსიდო პასტოფორიუმია (სამკვეთლო) მოწყობილი. სამკვეთლოს თავზე სამალავია მოწყობილი. პასტოფორიუმი საკურთხეველს უშუალოდ არ უკავშირდება. საკურთხევლის აფსიდის სამხრეთ ნაწილში მოწყობილია ძალიან ღრმა, დაახლოებით წრის 3/4-ის მოხაზულობის, ნიშა, რომელსაც, სავარაუდოდ, სადიაკვნეს ფუნქცია უნდა ჰქონოდა, ჩრდილოეთ ნაწილში კი სწორკუთხა ნიშაა. მთავარი ნავის დარბაზი ორსაფეხურიან პილასტრებზე გადაყვანილი განივი თაღებით სამ მონაკვეთად იყოდა. გრძივი კედელი დანაწევრებულია ასევე პილასტრების ქვედა საფეხურებზე გადაყვანილი დეკორატიული თაღებით. ნავები გადახურულია ცილინდრული კამარებით. მთავარი ნავი ორი სარკმლით ნათდება, ერთი სარკმელი აფსიდის ცენტრალურ ღერძზეა გაჭრილი, მეორე კი დასავლეთ კედელში, ჩრდილოეთ ნავსა სარკმელი მხოლოდ დასავლეთიდან აქვს, თითო სარკმელი აქვთ ასევე პასტოფორიუმსა და საკურთხეველში მოწყობილ სადიაკვნეს. ტაძრის ინტერიერში შემორჩენილია მხატვრობის ფრაგმენტები. სამხრეთის სტოა, ჩრდილოეთ ნავთან შედარებით, უფრო განიერია. გალერეა აღმოსავლეთით უსარკმლო აფსიდით სრულდება. სტოა სამხრეთით ორ გეგმაში წრიულ ბურჯზე გადაყვანილი სამი თაღითაა გახსნილი. ეკლესიას დასავლეთიდან უფრო მოგვიანო ნატეხი ქვით ნაგები მინაშენი – სწორკუთხა სათავსი – ეკვრის. სათავსი ფერდშია შეჭრილი და ჭერში მცირე სარკმლები აქვს გაჭრილი. დასავლეთის მინაშენიდან კლდეში ნაკვეთი გასაძრომია კლდეში ნაკვეთ ქვაბულში, რომლის გამოკვეთა ვერ დასრულებულა. ეკლესია მდიდრულადაა დეკორირებული, მორთულობა გამოყენებულია, როგორც ინტერიერში, ასევე ფასადებზე. ზემო ვარძიაში კვლავ მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს გლუვ სიბრტყეებს, რაც X საუკუნისთვის სახასიათოა, ჯერ არ არის საფასადო დეკორატიული თაღედები გამოყენებული, თუმცა უხვად შემკობისკენ მისწრაფება უკვე იკვეთება. მოჩუქურთმებულია ინტერიერში ბურჯებისა და პილასტრების კაპიტელები, სამხრეთის სტოის ბურჯების ბაზისები და კაპიტელები, ლავგარდანი, აღმოსავლეთის სარკმელთა საპირეები, სამხრეთის პორტალი. შესასვლელის თავზე განედლებული ჯვრის რელიეფია მოთავსებული, რომლის ორ მხარეს საქტიტორო წარწერაა განაწილებული. ჩუქურთმებში გამოყენებული მოტივები სახასიათოა მოცემული პერიოდისთვის, აქ გვხვდება: წრე-რომბების ხლართი, წვრილი წრეების მწკრივი, მრუდი და სწორი ხაზების კომბინაციები, ფოთლოვანი მოტივები, S-ების მოტივი და სხვა. წარწერა და ჩუქურთმები წითელი საღებავით იყო დაფერილი. მორთულობათა შესრულება თავისუფალი და ოსტატურია, ჩანს ტაძრის დეკორზე დახელოვნებული ოსტატები მუშაობდნენ. 

 

 

იხილეთ ორნავიანი ბაზილიკები ⇒ 

 

ავტორი: თამთა დოლიძე. 

 

გამოყენებული ლიტერატურა:

 

რესურსები ინტერნეტში: